Middeleeuwse kunstenaars zagen uitgestorven reptielen: meer bewijs.

door Brian Thomas
vertaald door George Van Apeldoorn

Dit artikel komt uit: Creation 41(1):12–15, januari 2019

fotostock / Alamy Stock Photo

Zeven jaar na de eerste publicatie heeft Vance Nelson’s boek Dire Dragons nog steeds de hoogste kwaliteit in artistieke afbeeldingen van dinosaurussen en andere uitgestorven reptielen.¹ Nieuwe afbeeldingen in de herziene editie van 2018 voegen een onvoorziene reden toe voor het samenleven van uitgestorven reptielen en de mens.

Is het authentiek?

Twee unieke kenmerken zorgen ervoor dat Dire Dragons een afzonderlijke plaats inneemt tussen andere vergelijkbare pogingen. Allereerst heeft auteur Nelson de voorbeelden voor toevoeging beperkt tot slechts diegenen waar er geen redelijke twijfel meer bestaat omtrent authenticiteit of duidelijkheid. Authenticiteit vraagt of het kunstvoorwerp echt oud is i.p.v een moderne vervalsing, en duidelijkheid vraagt of de afbeelding een specifiek dier uit de fossielen vertoont, in tegenstelling tot een veralgemeende en dus gemakkelijker af te wijzen vorm. Negatief gesteld: schuwt het boek de kunstwerken die ook maar een vleugje twijfel hebben over authenticiteit en duidelijkheid.

De Black Wash ‘valse draak’

Image: Daryl Robbins

De mogelijke-pterosaurus in Utah’s Black Wash illustreert dit. Op het moment dat er twijfel naar voren kwam in 2011 omtrent de authenticiteit, werd het uit Dire Dragons verwijderd. Toen heeft een anthropoloog in 2015 een nieuwe beeldvormings techniek gebruikt en bespeurde drie echte, oude en rode pictogrammen, hoofdzakelijk van menselijke vormen. Een vandaal had de originele vormen recentelijk (waarschijnlijk in de vroege 20ste eeuw) met krijt omlijnd, en deze krijt omlijning werd voor een draak-achtige vorm aangezien.² De reguliere media gebruikten het bericht van 2015 als een gelegenheid om klappen uit te delen aan de creationisten die de Black Wash draak hadden gebruikt als bewijs dat mensen en veronderstelde lang uitgestorven reptielen samen bestonden – en daarnaast uiteraard om het algemeen creationistisch denken een dreun te geven.³

Sommige schepping-gebaseerde hulpmiddelen gebruikten Black Wash als scheppings bewijs, maar Dire Dragons deed dat niet. Dus de ontmaskering van de pterosaurus stemt in feite in met de beste schepping-gebaseerde bron over dit onderwerp.

Is het toepasselijk?

Een tweede uniek kenmerk van het boek is de vasthoudendheid om afbeeldingen van uitgestorven schepsels te indentificeren tot het geslachts niveau, gebaseerd op de lichaamsvormen die ons vanuit de fossielen bekend zijn. Dire Dragons vergeleek de mate van gelijkenis van elke oude afbeelding met een fossiel, allereerst om de kenmerken met een bestaande moderne reconstructie van een reeds bekend fossiel te vergelijken. 

Nelson’s toetsings systeem voegde onpartijdigheid toe door vervolgens een evolutionistische kunstenaar (m.a.w. een vijandige getuige) elk dier opnieuw weer te laten geven, uitsluitend gebaseerd op het beenderstelsel. Deze artiest wist niet van het betreffende oude draak-achtige kunstvoorwerp af. Het boek toont de beste overeenstemmingen tussen het kunstvoorwerp en dier uit de hele wereld. De paginas tonen de oude kunst pal naast de kunst van de evolutionist zodat de mensen voor zichzelf kunnen zien of de dieren een schot in de roos zijn. Het verstrekt een overtuigende zaak voor de authenticiteit van deze oude kunstwerken en het zet de maatlat hoog voor vergelijkbare studies. De derde editie (2018) past nu deze eigenschappen toe op nieuwe oudheids afbeeldingen teneinde een nieuwe voorspraak te geven voor een mens – dinosaurus samenleving.

De vele draken van St. Joris

Allerlei oude kunstvoorwwerpen, hetzij gesneden, gegoten, geschilderd, of belicht gebruiken een algemene vorm voor een draak om St. Joris’ legendarisch doden van de draak af te schilderen. De meesten hebben te weinig anatomische specificaties om ze met een bekend fossiel geslacht te identificeren. In plaats daarvan nemen ze meestal de vorm aan van een veralgemeende sauropod, theropod, ceratopsian of prosauropod. B.v., en alhoewel vaker vervaardigd in recente tijden dan in middeleeuwse, zou de draak onder de speer van St. Joris in afbeelding 2 kunnen doorgaan voor een prosauruspod, maar niet een specifiek soort.

Image: Brian Thomas

Echter een handvol van de St. Joris kunst paste in geen van de bekende fossielen. Maar zelfs in deze gevallen gaven de kunstenaars uit de verschillende regios de draak weer uit hetzelfde scenario maar met een verschillende doch specifieke anatomie. Wat was er aan de hand?

Wellicht toonde elke kunstenaar een anders uitziende draak voor dezelfde draak-dodende gebeurtenis omdat ze het verzonnen? Verder inzicht toont echter, dat alhoewel deze draken er anders uitzien, elke draak bij een specifiek soort uitgestorven reptiel past. En het waren niet allemaal dinosauriërs; sommige waren (geen dinosaurus) uitgestorven permische reptielen.⁴

Verbazingwekkende overeenkomsten tussen de oude kunst en de digitale reconstructies van passende fossiel vormen bevatten de vorm van een tand, positie en oriëntatie, lichaamsverhoudingen en omvang, vormen van koppen, en andere eigenschappen.

Dire Dragons identificeert een Proterosuchus (Triasisch) en Veranosaurus (Permisch) in België, nog een Proterosuchus, Ctenospondylus (Permisch), Revueltosaurus (Triasisch) in Duitsland, een buitengewone Nothosaurus (Permisch) in Spanje, een Protorosaurus (Permisch) in Frankrijk en een Coelophysis (Jura tijdperk) uit Nederland.

Voorspelden die oude Europeanen toevallig de bijna perfecte voorstellingen van reptielen die paleontologen slechts eeuwen later zouden ontdekken? Beslist niet. Toentertijd hadden ze nog geen begrip van deze fossielen. Een van de verklaringen, nu opgenomen in de vernieuwde introductie van het boek, is dat de kunstenaars de dieren zagen, hetzij levend of dood. Een draken karkas zou gemakkelijker zijn om te benaderen voor een gedetailleerde schets van zijn anatomie dan een levend exemplaar.

Door de eeuwen heen en over het gehele continent, moest elke artiest besluiten hoe zijn of haar St Joris er uit zou zien. Elk zou de dichtstbijzijnde, meest bekende draak uitgezocht kunnen hebben om als model te dienen. Zodoende gebruikte een artiest uit een bepaalde plaats zijn St Joris draak volgens een plaatselijk en levend soort X, terwijl een andere kunstenaar in een andere plaaats (en/of tijd) zijn St Joris draak nabootste volgens een plaatselijk en levend soort Y. Enzovoort. Afbeeldingen van draken met specifieke en herkenbare eigenschappen en vormen argumenteren sterker dan ooit dat er in de middeleeuwen echte draken leefden in Europa.

Permische draken

Ten laatste, wat houdt dit allemaal in voor de fossielen? Het Scheppings/Vloed model heeft altijd volgehouden dat de zondvloed het allergrootste deel van de sedimentaire lagen heeft afgezet in de tijd van één enkel jaar. De daarin gevangen en gefossilizeerde dieren leefden gedurend het 599ste jaar van Noach, alhoewel waarschijnlijk niet in dezelfde plaats. Vertegenwoordigers van elk soort land dier (dus inclusief dinosaurussen en ieder ander uitgestorven land reptiel) overleefden in de Ark. Hun afstammelingen verspreidden zich na de Vloed en moeten raakvlakken hebben gehad met mensen. Op basis hiervan alleen al, zouden Scheppings onderzoekers niet alleen dinosauriërs hebben kunnen verwachten maar ook de zogenaamde uitgestorven Perm en Trias (niet dinossaurus) land reptielen in de kunstwerken uit de antieke tijden.

Deze onvervalste Europese kunstwerken onthullen reptielen die een veronderstelde 200 miljoen jaar van rotsafzetting overspannen. Desondanks leefden ze allen samen met de mens. Dit weerlegt het hele evolutionaire idee van de ‘tijd van de reptielen’. We hebben nu toegang tot veelvuldige, duidelijke, ooggetuigen afbeeldingen van mensen die lange tijd ná de Zondvloed leefden, niet alleen met dinosaurussen, maar ook met Permische reptielen.