Stworzeni na obraz Boży

Autor Russell Grigg
Tłumacz Andrew Ostapowicz

Historyczne biblijne sprawozdanie o stworzeniu Adama i Ewy (Rodzaju 1:26–27) mówi, że Bóg stworzył pierwszego mężczyznę i kobietę ‘na swój obraz’. Co to znaczy? I dlaczego to jest ważne?

Miało to miejsce szóstego dnia Tygodnia Stwarzania, po przygotowaniu przez Boga ziemi jako mieszkanie i po stworzeniu ryb, ptactwa i innych zwierząt. Wszystkie one zostały stworzone na rozkaz Boży, przez akt Jego woli. W przypadku stworzenia człowieka było inaczej. Natchniony zapis mówi: „A wreszcie rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam… Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył:stworzył mężczyznę i niewiastę” (Rodzaju 1:26–27).

Boska Narada

W tym intrygującym urywku Bóg, wydaje się, rozmawia z kimś.¹ Kalwin uważał, że Bóg rozważał, ‘radził się’.² Wielu komentatorów uważa, że chodzi o ‘radę’. Jeśli tak, to z kim Bóg się radził? I dlaczego? Czy Biblia podaje jakieś wskazówki?

Skoro Pan nie potrzebuje żadnych doradców³, wszelkiego rodzaju narady musiały mieć miejsce wewnątrz Bóstwa – między Bogiem Ojcem, Bogiem Synem i Bogiem Duchem Świętym.^4,5 Hebrajczyków 1:2 mówi nam, że gdy Bóg stwarzał wszechświat, uczynił to przez Swego Syna.⁶

Bóg łatwo mógł rozkazać stworzenie człowieka Swym Słowem, jak to uczynił w przypadku zwierząt (Rodzaju 1:20,24) i roślin (Rodzaju 1:11), ale obrał tak nie uczynić. Człowiek nie jest bliskim kuzynem zwierząt, ani dalekim krewnym prymitywnego życia roślinnego, lub produktem szlamu. Jest raczej kimś wielkim, cudnym i odmiennym, najdoskonalszym z Bożych dzieł i szczególnym wyrażeniem boskiej natury, stworzonym przez Boże osobiste działanie. Bóg wprowadza go uroczyście, z godnością i czcią intymnej czułości ze strony Bóstwa.

Choć człowiek został uformowany z prochu ziemi, Bóg osobiście ‘tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą’ (Rodzaju 2:7). Życie człowieka nie jest więc rezultatem spontanicznej reorganizacji molekuł w jego ciele, ani nie zostało uzyskane drogą ewolucji z jakiegokolwiek zwierzęcia lub ‘niższego hominida’ (jak nauczają teistyczni ewolucjoniści), ale bezpośrednim darem Bożym. Jest to także podkreślone przez genealogię podaną w Ew. Łukasza, gdzie Adam został określony nie jako syn antropomorficznej małpy, ale jako ‘syn Boży’ (Łukasz 3:38).

O czym to mógł Bóg dyskutować ze Synem? Apokalipsa 13:8 (przekład ks. Jakuba Wujka) mówi nam, że Baranek Boży (czyli Jezus) był „zabity od początku świata”. Do szóstego dnia Tygodnia Stwarzania podwaliny świata zostały dobrze i właściwie założone, ale stwarzając człowieka, Bóg miał rozpocząć łańcuch wydarzeń, które nieubłaganie prowadziły do przyszłej śmierci Pana Jezusa Chrystusa na Krzyżu, jako zadośćuczynienie za grzech ludzkości. W swym życiu na Ziemi Jezus potwierdził Swą gotowość spełnienia woli Ojca w modlitwie w Ogrójcu Getsemani (Mateusz 26:39,42). Czy, być może, podobnie uczynił w niebiańskiej naradzie przez stworzeniem człowieka?

Na obraz Boży

Gdy Bóg stworzył człowieka na Swój obraz,⁷ celem Jego było, aby człowiek (zarówno mężczyzna jak i kobieta) na jakiś sposób odzwierciedlał podobieństwo do Niego, i dzielił z Nim niektóre z jego prerogatyw. Zauważamy odnośnie:

1. Nie było to podobieństwo fizyczne, ale…

Choć Bóg jest duchem (Jana 4:24) i nie ma ciała tak jak człowiek, kiedykolwiek ukazywał się widzialnie człowiekowi według zapisu Starego Testamentu, czynił to w kształcie ciała ludzkiego (n.p. Rodzaju 18:1–2; 32:24.28.30).⁸ Pisze dr Henry Morris: „jest coś w ciele ludzkim, co czyni je wyjątkowo stosownym dla boskiego wyjawienia samego Siebie, i (ponieważ Bóg zna wszystkie Swe dzieła od początku świata – Dzieje 15:18), musiał zaprojektować ciało człowieka, mając to na uwadze. Dlatego zaprojektował je, nie jak zwierzęta, ale z wyprostowaną postawą, z obliczem mogącym patrzeć wzwyż, zdolnym wyrażać uczucia zgodne ze stanem emocjonalnym, oraz z umysłem i językiem zdolnymi do mowy mogącej wyrażać go w symbolicznej mowie.”^9,10

Co więcej, ciało ludzkie było formą, w którą Bóg Syn miał wcielić się, by „stał się podobny ludziom” (Filipian 2:7). Stworzył więc Bóg człowieka w takiej formie cielesnej, jaką sam miał pewnego dnia przyjąć – w formie, w której zamierzał się objawić.

2. Było to podobieństwo umysłowe.

Bóg obdarzył człowieka zdolnością umysłową o wiele przewyższającą zdolności jakiegokolwiek zwierzęcia. Tak więc dany został człowiekowi umysł potrafiący słyszeć i rozumieć głos Boga, uczucia zdolne reagować na Jego przesłania w miłości i w oddaniu, oraz wola, która umożliwiała jego wybór czy być posłusznym Bogu, czy też nie. W ten sposób człowiek był uzdolniony nie tylko ‘miłować Boga i być Mu posłusznym na wieki’, lecz także wykonywać pracę Bożą na ziemi – być Jego pełnomocnikiem i rządzić stworzeniem we współpracy ze swym Stworzycielem.

Jest to widoczne w tym, że Bóg przykazał Adamowi i Ewie¹¹, aby „ziemię… uczynili… sobie poddaną; … panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi (Rodzaju 1:26,28), w zadaniu zleconym Adamowi, by doglądał ogrodu (Rodzaju 2:15) i w stwierdzeniu, że Adam nadał nazwy niektórym zwierzętom na ziemi (Rodzaju 2:19–20).¹²

Umysłowe uzdolnienia człowieka są ponadto widoczne w jego umiejętności projektowania i zrobienia przedmiotów, w możliwości doceniania piękna, tworzenia wspanialej muzyki, malowania obrazów, pisania, operowania wielkimi liczbami i używania matematyki, kontrolowania energii dla własnego użytku (np. ognia, elektryczności, energii nuklearnej), organizowania, rozumowania, podejmowania decyzji, w posiadaniu samoświadomości, w umiejętności śmiania się ze samego siebie i rozumowania abstrakcyjnego. Wszystkie te zachowania nie są instynktowne, w odróżnieniu od zachowań zwierząt, a jako takie nie mają granic różnorodności.

3. Było to podobieństwo moralne.

Ze wszystkich stworzeń Bożych tylko człowiek jest świadomy Boga, to znaczy posiada zdolność poznania Boga i utrzymywania duchowej łączności z Nim przez modlitwę, wielbienie i oddawanie czci. Od Upadku (Rodzaju 3), człowiek posiada wrodzoną świadomość moralną dobra i zła, lub sumienie, które postrzega przez swojego ducha.¹³

Człowiek został stworzony nie tylko negatywie niewinnym (to znaczy bez grzechu), ale także pozytywnie świętym, inaczej Adam nie mógłby mieć bezpośredniej styczności z Bogiem, który nie może patrzeć na zło (Habakuk 1:13). Jest to umocnione w słowach z Rodzaju 1:31, gdy Bóg potwierdza, iż wszystko, co stworzył (włączając człowieka) było ‘bardzo dobre’, co nie byłoby prawdą, gdyby człowiek nie był moralnie doskonałym.

4. Było to podobieństwo społeczne.¹⁴

Boża natura społeczna i nieodłączna miłość uwidocznione są w doktrynie Trójcy. Bóg – który jest miłością – stworzył człowieka z naturą społeczną i z potrzebą miłości. Stwierdzenie w Rodzaju 3:8 (BJW), że „usłyszeli głos Pana Boga, przechodzącego się po raju w czas wietrzyka po południu” sugeruje, że Adam i Ewa cieszyli się wspólnotą z Bogiem, być może codziennie.

Bóg także zadbał o więzi ludzkie i miłość w szczególny, intymny sposób. Zanim stworzył Ewę, stwierdził: „niedobrze być człowiekowi samemu; uczyńmy mu pomoc jemu podobną” (Rodzaju 2:18). Ukształtował więc Ewę z kości, którą wziął z Adama (Rodzaju 2:21–24); fakt ten został użyty przez Jezusa w debacie z Faryzeuszami, by podkreślić świętość małżeństwa i intymność miłości w ramach więzi małżeńskiej (Mateusz 19:4–6; Marek 10:6–8).¹⁵

Wniosek

Gdy Bóg stwarzał roślinność i zwierzęta, uczynił je wszystkie „według rodzaju” ich (zwrot ten powtarza się wielokrotnie w księdze (Rodzaju 2:11–25). Gdy stwarzał Adama, uczynił go według rodzaju Bożego – na obraz i podobieństwo Boże (por. Dzieje 17:28). Po Upadku człowiek nadal określany jest jako obraz Boży (Rodzaju 9:6; 1Koryntian 11:7) i Jego podobieństwo (Jakuba 3:9). Jednak obraz Boży został zniszczony przez bunt człowieka w jego Upadku, a wszelkie aspekty podobieństwa splamione. Jednak zostały one doskonale odzwierciedlone w Panu Jezusie Chrystusie, który był i jest „obrazem Boga niewidzialnego” (Kolosan 1:15) i „odbiciem Jego istoty” (Hebr 1:3), zarówno w Jego życiu na ziemi, jak i w Niebie.

Apostoł Paweł pisze, że jesteśmy odnawiani według obrazu Bożego przez Ewangelię, a obraz ten jest w „sprawiedliwości i prawdziwej świętości” (Kolosan 3:10; Efezjan 4:24). Nie jest to osiągalne dla naturalnego człowieka, przez jego własne wysiłki, ale jest rezultatem „przyjęcia Chrystusa” w wierze i pokucie (Jana 1:12; Galacjan 2:20). Zostaje to dokonane przez Ducha Świętego (Tytusa 3:5; Rzymian 8:28–29), który mieszka w dzieciach Bożych (1Koryntian 3:1; 6:19). „On [Bóg] jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia” (2 Piotra 3:9).

[ Cytaty z Biblii zostały wzięte z Biblii Tysiąclecia, lub z Biblii ks. Jakuba Wujka. ]